30 augustus 2024: Geboorte Cas

Om 6 uur ging de wekker van Mike om naar het werk te gaan. Ik vond dit best wel heel spannend, maar begreep hem ook. We zijn naar huis gestuurd omdat het zo goed ging en ik moet thuis zitten en mag niets doen. Hij weet dat ik dit nu ook echt niet ga doen en het was op het werk ook best wel druk dus Mike op naar de Lier (bouwplaats waar hij nu werkt). Ik was wakker en vond het spannend (merkte beetje stress vanwege angst op fout gaan?). Heb toen mijn nicht geappt of het oké is om in bad te gaan. Had voordat ik in bad ging een zere buik, maar moest gewoon poepen dus dacht niets aan de hand. Dit is altijd het geval dus waarom moet ik mij nu al druk gaan maken? Tijdens het in bad liggen weer zere buik dus na het bad weer naar de wc en weer ontlastig, maar ook bloed. Shit toen was er paniek en dus Mike bellen. Hij zei gelijk ziekenhuis bellen dus dit gedaan en die wilden mij binnen een uur zien. Mama gebeld en die is samen met mij en mijn broertje naar het LUMC gereden. Dit was voor niemand een fijne rit aangezien ik dus weer weeën kreeg en mama zorgde ervoor dat ik ze probeerde weg te puffen en reed sneller dan ze altijd heeft gedaan... Achteraf maar goed dat we toen nog niet alles wisten, want hoe had de weg anders geweest in de auto? Tijdens de autorit werd het erger dus ziekenhuis bellen (hadden ze bij eerste belletje gezegd dat ik dit moest gaan doen) en gaf aan waar ik was. Zij gaven aan voor ziekenhuis te parkeren en dan gelijk naar de afdeling te gaan wat we hebben gedaan. Mama parkeren en Lourens mij in een rolstoel mee naar boven nemen. Uiteraard was de lift die normaal wel rustiger was nu heel druk en stonden we te wachten met de pijn die ik had. Eenmaal boven (9.45 uur) werd ik gelijk in een kamer op een bed gelegd en binnen een minuut was Mike er ook uit zijn werk. Het werd nu eigenlijk wel echt ik ga bevallen en dat mag niet en wil ik niet want hij moet blijven zitten...!!! In de kamer waren ongeveer 10 mensen aanwezig die zich over mij ontfermden, maar ook over onze baby (we wisten op dat moment nog niet dat het een jongetje zou zijn). Toen ik binnenkwam bleek is 8 cm ontsluiting te hebben en blijkbaar moet dit ongeveer 10 zijn (nog nergens in verdiept) en dus werd het al heel snel dat ik mocht gaan persen. Eerste persmoment moest ik iets wegpersen (wat in de weg zat nog), tweede persmoment brak ik mijn vliezen (verloskundige en gynaecoloog zaten er helemaal onder) en bij het derde moment kwam Cas. Mijn moeder en broertje stonden op de gang en hoorde mij schreeuwen en wisten niet wat er gebeurde op dat moment (ik dacht schreeuwen helpt bij alles en dat was dus ook zo). Om 10.26 uur was hij daar en hoorde we onze jongen (want dat werd toen gezegd) even geluid maken. Dit is een goed teken, maar uiteraard gelijk in een warmtezak gewikkeld en checken of het kon (mocht hij even bij mij liggen). Hebben we een naam? Nee die hebben we niet, maar wat was hij klein! Een kinderarts vertelde van alles en liet van alles zien. Toen Cas klaar was om te verplaatsen in de reiscouveuse ging Mike mee en die heeft alles gezien hoe hij op de NICU terecht is gekomen en ik werd door een hele lieve verpleegkundige (kraamverzorgster) geholpen op de kraamafdeling van het LUMC. Zij hielp mij wassen, kreeg een schoon bed en hielp mij met borstvoeding op gang brengen aangezien dit als het witte goud wordt gezien. Mama had papa gebeld en Mike had zijn ouders ook al gebeld dus die kwamen langzamerhand binnen en mochten om en om mee om te kijken. Ze vroegen wat zijn naam was, maar hier hadden we nog geen keuze in gemaakt. Ik wist dat op ons lijstje Cas stond en deze kwam ook gelijk bij mij naar boven, maar Mike wilde het zeker weten en keek in het grote namenboek dat daar in het ziekenhuis lag of dit hem echt zou worden. Toen onze ouders terugkwamen van eten vertelde we de naam Cas en allemaal vonden ze het mooi (tuurlijk zeggen ze niet dat het lelijk is, maar ze vonden het wel bij ons passen!). 

Hier een stukje uit mijn dagboek van toen:

Het bleek dat je al heel graag bij ons wilde zijn en er was dus al 8 cm ontsluiting. Het was 3 keer persen en toen hoorden papa en mama het is een jongen. Mama had de naam gelijk weer in haar hoofd. Hier was ook de eerste keer dat mama jou beet mocht houden. Je wist gelijk geluid te maken en ook al zelf iets te ademen. Er waren 3 doktoren met jou bezig en met mama wel 4 vrouwen. Papa ging met jou mee naar jouw eigen kamer (12) op de NICU en mama ging naar kamer 5 toe. 

Mama moest bijkomen en nog gewassen worden. Het ging allemaal zo snel en wisten niet water ging gebeuren. Onze lieve zuster Esther hielp mama verder met wassen, kolven en heel veel vertellen. Mama had nog veel bloedverlies en droeg dus een hele grote maandverband. Het kolven de eerste keer was nog best lastig, maar Esther heeft ons geholpen en zo wist ik voor jou al wat voeding te hebben. Opa's en oma's waren allemaal bij mama toen papa bij jou was terwijl je in je kamertje kwam.

Rond 17 uur was de eerste aanraking van papa en jou en mama in de couveuse. Oma Annet was even mee en heeft dit moment voor ons vast weten te leggen. Met zijn allen naar de kamer en wat werd nou jouw naam? Papa en mama waren het snel eens: Cas de graaf. In de avond kwamen Johan en Romy langs en zijn even mee wezen kijken. Alleen toen gin het even niet zo goed met jou. Allemaal artsen bij jou zei papa dus na de melk brengen schrokken wij. Mama der wereld stortte even helemaal in elkaar. We hadden ook nog een gesprek waarbij het ook ging over reanimeren wel of niet. Papa en mama hebben heel veel tegen je gepraat en ook gehuild. Weggaan was heel erg moeilijk en we hebben in de kamer nog even zitten huilen.