In de nacht van maandag op dinsdag wist ik geen oog dicht te doen. ik ben meerdere keren verandert van ligging en heb Mike vaak wakker gemaakt. Ik wilde de verloskundige niet bellen, want dacht dat het wel mee zou vallen en dit erbij zou horen. Dus de nacht door met paracetamol, paar keer in warm bad gaan liggen en nog wist ik niet wat ik met mijzelf aan moest. Ik heb soms half biddend op mijn bed gezeten en na 1 minuut maakte de houding die ik had al niet meer uit en kwam de pijn weer terug... Met Mike besloten om half 7 toch maar school te bellen dat ik ziek was en dit ook naar mijn ouders gedaan. Met tranen in mijn ogen moest ik mijn werk bellen dat ik niet kwam werken en nu al ziek was. Dat kan toch niet? Dit is aanstellerij dacht ik nog, maar dat bleek echter niet zo te zijn. Om half 7 verloskundige gebeld en gaf aan dat ik urine in moest leveren aangezien dit een blaasontsteking kon zijn... HAP bellen en die gaf aan dat ik het vast op moest vangen en dan langs de dokter moest gaan om 8 uur aangezien dit veel sneller gaat, dus dat maar gedaan. Ik opgevangen en papa heeft het naar de dokter gebracht (super lief). Hier kwam niets uit en dus weer de verloskundige bellen en dan mocht ik maar even langskomen. Die luisterde naar de baby en zag niets/hoorde niets vreemds. Neem maar ibuprofen erbij en je mag eventueel ook later op de dag bij de dokter kijken naar galstenen. Het zou ook kunnen dat je harde buiken hebt (wat is dit heb ik nog gevraagd, maar geen duidelijk antwoord). Gelijk dokter gebeld om in de middag een afspraak te maken en werd al om half 12 teruggebeld dat dit het niet kon zijn. Om 13 uur gebeld met verloskundige dat het niet zo was en dat het niet minder was geworden. Ik moest maar in bad gaan want dat zou wel helpen voor ontspanning dus dit gedaan, maar na 5 minuten trok ik dit niet meer. Lourens (broertje) gaf aan dat ik er eigenlijk niet in had gezeten. Deze hele tijd wisselde ik de bank, stoel, bed af met verschillende houdingen om maar iets te vinden dat niet zeer deed... Om 16 uur belde Mike en die zei dat ik de verloskundige nog een keer moest bellen, dus dit gedaan (voelde me een zeikerd met bellen, maar bleef pijn doen). De verloskundige ging overleggen met het ziekenhuis omdat dit ook niet voor hen meer wat was kwam het op neer. Ik werd tijdens het eten bij mijn ouders gebeld dat ik voor mijn geruststelling en gemoedstoestand wel naar het ziekenhuis mocht gaan. Ik werd daar opgewacht en weer bloed en urine afgenomen. Hier kwam niets naar voren en ondertussen hadden ze al een vermoeden dus kreeg ik een infuus als dit nodig was. Hierna met de arts meegegaan voor een inwendige echo en het bleek dat mijn baarmoedermond 1 cm was. Dus ik dacht dat dit goed was, maar die moest toen nog 3,5 cm zijn eigenlijk dus ik had weeën en was eigenlijk met mijn bevalling begonnen... Dit kwam bij mij nog niet helemaal door, maar bij mijn vader die mee was wel. Dus Mike gebeld dat hij naar het ziekenhuis moest komen en slaapspullen mee moest nemen. We gingen naar Leiden naar het LUMC want daar was gelukkig plek. Ik in de ambulance mee en onder adrenaline en een goed spulletje heb ik minder gevoeld. Eenmaal in Leiden kwam Mike ook al snel binnen en kwam er een pittig gesprek... Wat gaan we doen? 

Er kwamen allemaal statistieken op ons af en wat gaan we doen, want in de periode tussen week 24-26 mag het nog afgebroken worden door artsen en ouders... Dit had ik niet verwacht op dit moment en we werden door kinderarts, gynacoloog en nog iemand bijgestaan in het gesprek en die werden ook weleens weggepiept. Hier werd het volgende ons verteld:

Vanaf week 25 zou het mooiste zijn (was nu 24+3) dan heb je 50% kans op overleven van de baby tijdens de geboorte en bij week 26 werd dit al 60%. Naast de 50% die het overleeft is 30% net als jou en mij, 30% gaat naar het speciaal basisonderwijs (dus afwijkingen maar nog mooi leven) en 30% heeft zodanige afwijking dat kans op mooi leven voor ons niet oké zou zijn. Dit klinkt heel hard, want we wilde het kindje heel graag, maar we willen ook dat het kindje kan genieten van leven en niet dat het een kasplantje zou worden. Dit moesten we vanavond gaan beslissen (inmiddels was het 00:30) aangezien dit de keuze is of je longrijping krijgt naast de weeënremmers. 60% heeft kan op een mooi leven en wij wilden ons kindje heel graag een kans geven op een mooi leven dus wilden wij ervoor gaan en deze strijd aangaan met ons kindje (wij wisten nog niet wat het zou worden). Dus om 02:00 uur kreeg ik de longrijping en weeënremmers toegediend. Wij moesten nu in het ziekenhuis blijven en de eerste week is heel cruciaal werd ons vermeld. 

Om 8 uur werden we op woensdag wakker gemaakt in het ziekenhuis. De verpleegster kwam langs me de vraag of we eten wilden bestellen (ontbijt). Dit kon je vanaf een kaart doen en ik weet dat ik heel moe was en gewoon wat heb besteld. Ik heb heel veel geslapen aangezien ik bijna een dag al wakker was vanwege de pijn en deze was nu eigenlijk nagenoeg weg. Tuurlijk voelde ik wel wat in mijn rug, maarja wat wil je van dat liggen in en bed/bank/stoel.. Volgens mij kwam rond een uur of 10 weer bezoek (artsen?) langs en die vroegen hoe ik mij voelde en deden wat checken bij mij (bloeddruk van mij, geluid kindje, temperatuur opnemen). Ik gaf aan dat ik moe was maar mij wel goed voelde en dat deden alle resultaten ook weergeven dus dat was een fijne conclusie. Deze dag heb ik voornamelijk in bed gelegen en ben ik naar de wc gelopen in de kamer. Dit mocht alleen niet verder dan dat werd er eigenlijk gezegd. Ouders en schoonouders zijn langsgekomen en ik weet nog dat iedereen heel ontdaan was. Mike stond mij bij en wist alles nog wel goed voor zich te halen en het verhaal paar keer verteld aan hen. In de avond daar gegeten en toen moest ik midden in de nacht weer wakker worden om alle medicijnen in te nemen.