Goed begin van een weekend weg...

Vrijdag aan het wachten op manlief om te vertrekken dus thuis nog maar even aan het rotzooien. Rond half vier reden we weg richting Volendam. Dit weekend gaan we een weekendje naar Volendam met het gezin van mijn man. Hierbij zullen we met 8 volwassenen, 1 baby en 4 honden op pad zijn. Manlief kwam uit het werk vandaan dus stapte ik vanuit huis achter het stuur, kan hij lekker een tukkie doen. Het ging heel lang goed en ik wist van tevoren wat de route zou zijn, maar dat het zo zou gaan veranderen had ik nu nog niet verwacht. We reden voorbij Breukelen en ik merkte al dat ik wat afwezig werd en een ander gevoel kreeg. Dit werd erger toen ik het UMC van Amsterdam rechts van mij zag. Het ziekenhuis waar we Cas voor het laatst in leven hebben gezien, het ziekenhuis waar we hem moesten halen toen hij overleden was, het ziekenhuis waar ik eigenlijk niet meer naar toe zou willen gaan of in de buurt van wil zijn. Dit ziekenhuis zorgde ervoor dat mijn verdriet weer de realiteit over wist te nemen. Het verdriet van Cas en dat is niet raar aangezien ik hem nog steeds mis, maar het ging zo goed en nu kan ik alleen maar weer huilen en weet ik soms gewoon niet wat ik moet doen. Was vol vertrouwen in de auto gestapt en had dan ook niet verwacht dat ik nu al een tegenslag zou hebben dit weekend. Onderweg werd mijn man wakker en vroeg of hij moest rijden, maar wil niet dat er weer van alles moet veranderen omdat het mij niet lukt. Zo voelt dit dan weer.... Het gevoel hebben dat het weer niet lukt en dat is zo ontzettend rot. Dus naar Volendam gereden met elke keer weer opnieuw tranen en een strakke blik. Ik wist gewoon niet meer hoe ik eruit moest komen en dat bleef dus nog even zo.. Eenmaal in Volendam aangekomen met man naar schoonvader hun huisje gegaan en toen gezegd dat ik sokken ging zoeken en schoenen, maar ik kon alleen maar huilen en wilde het daar niet doen. Ik mis mijn zoon Cas en ik wil hem hier hebben. In het andere huisje zie ik speelgoed van de andere baby en dat wakkert het nu alleen maar aan terwijl dat niet de intentie is en ze het zoveel mogelijk willen vermijden, maar dat lukt nu niet... Dus zit ik hier in mijn kamer in het andere huisje met de muziek van onze afscheidsdienst op de achtergrond dit te typen. Er gaan op zo'n moment zoveel verschillende dingen door mijn hoofd en dat zijn niet altijd leuke dingen dus schrijven helpt dan. Je wilt ook niet iedereen er weer mee opzadelen en je pijn weer delen. Het is mijn pijn en de enige waar ik het mee wil delen is mijn man, maar die is daar iets anders in. Ik mis je gewoon Cas en zou je ook dit weekend hier willen hebben, wat we eigenlijk vorig jaar in ons hoofd hadden!

Liefs je Mama!